تأثیر مهاری نانوالیگونوکلئوتیدها به عنوان یکی از روش های جدید نانوتکنولوژی در ژن درمانی لوسمی در شرایط in vitro

زمینه و هدف: یکی از روش های جدید و تخصصی درمان لوسمی، ژن درمانی(gene therapy) است. برای مهار تکثیر سلول های سرطانی می توان از یک ویژگی تخصصی این سلول ها استفاده نمود. یکی از این روش ها، استفاده از آنتی تلومرازها در سطوح مختلف می باشد. تلومراز یک آنزیم ریبونوکلئوپروتئینی است که توالی های هگزانوکلئوتیدی tta ggg را به انتهای کروموزوم خطی یوکاریوتی می افزاید. فعالیت تلومرازی در 90-85% کل سلول های سرطانی انسان یافت می شود. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر مهاری نانوالیگونوکلئوتیدها به عنوان یکی از روش های جدید نانوتکنولوژی در ژن درمانی لوسمی در شرایط in vitro صورت گرفت. روش بررسی: در این مطالعه، عملکرد نانوذرات الیگومری در مهار اختصاصی فعالیت تلومراز در یک رده سلولی لوسمی به نام k562 بررسی شد. بدین منظور سه گروه از نانوالیگومرهای آنتی سنس، سنس و تصادفی با غلظت های µm3-5/0 به سلول ها افزوده شدند. میانگین فعالیت آنزیم تلومراز گروه های فوق در 3 آزمایش جداگانه با گروه کنترل مقایسه گردید. یافته ها: در این پژوهش، 3 روز بعد از تیماربا الیگومرها، غلظت µm52/0 از سنس و آنتی سنس، تأثیری بر فعالیت این آنزیم نداشت، و غلظت های µm3-1 گروه های سنس و آنتی سنس باعث کاهش معنی دار فعالیت تلومراز در مقایسه با گروه کنترل گردید. در ضمن، گروه الیگومرهای تصادفی تأثیر چندانی بر روی فعالیت تلومراز نداشت. نتیجه گیری: یکی از دلایل مهار تلومراز به واسطه آنتی سنس های مزبور، اتصال آنها به rna تلومری به نام htr و جلوگیری از عملکرد این آنزیم می باشد. با انجام این امر در واقع htr تلومراز تجزیه می شود. با استفاده از روش اخیر درمان در in vitro، زمینه برای درمان لوسمی در انسان فراهم می شود.